De wereld van vandaag is onevenredig. We houden ons steeds meer en meer  bezig  met hoe wij ons presenteren aan de buitenwereld, waardoor we de dingen vergeten die er echt toe doen. Uiterlijkheden zijn vergankelijk, het innerlijk juist niet. Water komt uit een bron, en ook die kan opraken. De zon zorgt zo voor een mooi kleurtje in de zomer, maar we dienen niet te vergeten dat er sprake is van klimaatopwarming. Het is fijn dat er voedsel is en dat je een foto van je volgende drie-gangen-menu op Instagram kunt plaatsen, maar we zullen niet moeten vergeten dat er tegelijkertijd mensen op aarde zijn die lijden aan  ondervoeding. Het is niet te ontkennen dat de wereld een gebrek kent aan liefde, barmhartigheid, nederigheid, én mensheid. Is het dan werkelijk zo dat je met de tijd  deze natuurlijke menselijke eigenschappen kunt  verliezen? Één ding is zeker: als wij  daadwerkelijk willen dat een samenleving gezond zal  functioneren, zullen wij de verbondenheid van een samenleving moeten erkennen, waarbij we tot het besef dienen te komen  dat status, uiterlijk en materie een mens niet in hogere rang plaatst dan de ander.